اثر مصرف محلول های قندی خوراکی بر عملکرد شناگران

مشخص شده است که محلول های قندی می تواند عملکرد ورزشکار را در ورزش طولانی مدت بهبود ببخشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر محلول شکر (ساکاروز) و گلوکز بر عملکرد ورزشی شناگران بود. دوازده شناگر مرد نوجوان ایرانی در رده سنی ۱۲-۱۷ سال از تیم واترپلوی صنعت نفت اهواز در یک مطالعه متقاطع دوسوکور شرکت کردند. آن ها محلول کربوهیدرات خالص ۶% را به عنوان گلوکز، شکر و دارونما (آسپارتام) در سه روز غیرمتوالی مصرف کردند. در هر روز شناگران دو مرحله شنای ۲۰۰ متر کرال سینه را با فاصله زمانی ۱۵ دقیقه انجام دادند و در این فاصله محلول قندی را مصرف کردند. رکورد هر یک از دو شنا و نیز سطح قند خون افراد قبل و بعد از هر شنا ثبت شد. قند خون قبل از شنای دوم در گروه گلوکز و شکر افزایش معناداری داشت (۰/۰۵ > p). محلول شکر موجب افزایش در زمان شنای دوم شد؛ ولی محلول گلوکز و دارونما نتوانست اختلاف معناداری در بین زمان دو شنا ایجاد کند. یافته ها حاکی از آن است که مصرف محلول 6% شکر در فاصله زمانی ۱۵ دقیقه بین دو شنای ۲۰۰ متر موجب افت رکورد شنای دوم می شود، اما مصرف یا عدم مصرف گلوکز اختلافی بین رکورد دو شنا ایجاد نمی کند که با شاخص گلیسمی قابل تفسیر است که این شاخص برای شکر یا ساکاروز کمتر از گلوکز است.